Wolontariusze nadal pomagają cywilom w Ukrainie. Reportaż TVN Uwaga

Po półtora roku od rozpoczęcia pełnoskalowej wojny polscy wolontariusze wciąż pomagają naszym wschodnim sąsiadom, dowożąc pomoc humanitarną i pomagając w ewakuacji mieszkanców.

– Jeździmy do Awdijewki i Kramatorska. Przynajmniej raz na 2-3 tygodnie staramy się dowieźć bus czy dwa jedzenia dla cywili, którzy tam zostali – mówi Rafał ze stowarzyszenia „Pogoń Ruska”.

– Problem z Awdijewką jest taki, że tam nie ma sklepów, ludzie koczują w piwnicach. Jeżeli my nie pojedziemy, to ci ludzie będą mieli dużo mniej żywności. – Mamy całą armię wolontariuszy. Kierowców, ludzi do rozładowania. Przychodzą też Ukraińcy, którzy mieszkają w Polsce i chcą pomóc – dodaje Rafał.

– „Pogoń Ruska” regularnie dostarcza pomoc mieszkańcom Awdijewki, głównie osobom starszym i inwalidom, którzy pozostali. – Ja zostałem ze względu na osoby starsze, żeby w jakikolwiek sposób im pomóc. Całe szczęście, że widzą to inni i mnie wspierają, bo jeden człowiek by nie dał rady. – powiedział Igor, lokalny społecznik.

Aby uniknąć ryzyka ostrzału grupy ludzi, którzy odbierają pomoc, ta najczęściej dostarczana jest bezpośrednio do mieszkańców.

– Mieszkamy na swojej ziemi. Jesteśmy Ukraińcami. Teraz nigdzie nie jest bezpiecznie. Ale chcemy tutaj zostać, tu pochowani są nasi rodzice i rodzina. To nasza ziemia, tu się urodziliśmy i tu żyjemy – tłumaczy jedna z kobiet.

W przyfrontowym Kramatorsku na wschodzie Ukrainy, reporter Michał Przedlacki poznał także Wiktorię. Młoda kobieta od wielu miesięcy pomaga ewakuować ludzi z najciężej ostrzeliwanych terenów.

– Teraz w planie jest ewakuacja trzech osób z Czasiw Jar, w dzielnicy najbardziej zbliżonej do Bachmutu – zapowiada.

Na miejscu okazało się, że względu na duże zagrożenie, trzeba było działać bardzo szybko. Ostatecznie udało się wydostać pięć osób, które zostały przewiezione do lokalnego centrum „Save Ukraine” zlokalizowanego w miejscowej Cerkwi obok dworca kolejowego w Kramatorsku.

– Każdy kto wyjeżdża po takim czasie ma zmienioną psychikę, każdy przechodzi PTSD i inne rzeczy. Tym osobom trzeba mówić oczywiste rzeczy, powtarzać, że wszystko będzie w porządku. Oni boją się, że zostaną porzuceni, to jest ich największe zmartwienie – tłumaczy Wiktoria.

Wiktoria organizuje pomoc, bo ocaleni wciąż potrzebują wsparcia. Jej działania można wesprzeć wspierając zbiórkę tutaj.

– To zwykła, ludzka empatia i chęć pomocy. Każdy to ma, w mniejszym lub większym stopniu – dodała Wiktoria.

Dopóki starczy sił

– Jestem 35 raz. Pierwszy raz pojechałem w trzecim dniu wojny. Jechałem bardzo wolno obok kolejki do polskiej granicy i po 5-6 kilometrach zobaczyłem kobietę, stojącą z małym dzieckiem, dziewczynką. Obie bardzo płakały – opowiada Arek, jeden z wolontariuszy.

Mężczyzna zatrzymał się i zapytał, co się dzieje.

– Kobieta powiedziała, że dziecko płacze, bo jest mu zimno, a ona płacze z bezsilności. Okryłem dziecko kocem, okryłem kobietę. Ktoś dał torbę z kanapkami i gorącą herbatą. W pewnym momencie dziewczynka zaczęła się uśmiechać. Mocno mnie przytuliła i powiedziała: „Dziękuję za to wszystko”. Sam mam trójkę dzieci. Wtedy obiecałem sobie, że tak długo jak będzie trwała wojna, jak długo będę miał siłę, to będę się starał pomóc. I realizuję tę obietnicę – tłumaczy Arek.